Jaja eindelijk een nieuw blog

Hallootjes,

Het is een tijdje geleden (oke oke, enorm lang geleden) dat ik mijn laatste blog heb geschreven, dus het werd maar weer eens tijd voor een nieuwe. (En hey verrek ik zit weer eens in de bus😝) Inmiddels zijn Merijn en ik alweer een tijdje geleden aangekomen in het heerlijk warme Thailand! Elke dag 33 graden is wel enorm fijn na de kou van Nepal, al was Nepal natuurlijk een enorm gave ervaring die we nooit zullen vergeten!!

Voordat ik begin over Thailand;  laat ik eerst maar even afmaken waar mijn vorige blog eindigde; Bardia national park aan de andere kant van Nepal. Bardia en omgeving was nog minder ontwikkeld dan wat we van de rest van Nepal hadden gezien; overal waren huisjes van modder of golfplaten die op instorten stonden. Soms is dit best schokkend om te zien, maar als je vervolgens in gesprek raakt met de bewoners van de omgeving van Bardia (ja, heel arm maar gek genoeg spreken wel veel mensen engels) merkten we dat de mensen eigenlijk enorm blij zijn met hun leven ook al hebben ze weinig. 

En ja, Nepal, het enige land met walking jungle tours. Het doel was om een tijger te zien en in Bardia national park schijnt die kans ook 75% te zijn dat je tijdens de walking tour een tijger ziet. 3x raden tot welke 25% wij behoorden.... helaas geen tijger gezien. Wel krokodillen, een olifant (waar helaas mensen op reden..), wat hertjes en veel apen... we waren dus een beetje teleurgesteld. Wel waren we heel dicht in de buurt van een tijger. Aan het begin van de walking tour was ons uitgelegd, als je een tijger ziet, blijf stilstaan ga niet rennen, want een tijger is heel speels, dus die zal het rennen als een spelletje zien. Echter toen onze guide een  hert hoorde dat aangevallen werd door een tijger, moesten we van hem heel snel rennen naar de plek waar het geluid vandaan kwam...  Dan denk je wel even, shit als er nu maar geen tijger achter ons aangerend komt. Op geven moment waren we ongeveer 10 meter van het geluid af, maar helaas zagen we niks. Maarja, we kunnen nu dus altijd nog zeggen dat we een tijger in t wild gehoord hebben, dat is toch nog iets🙃.

Na Bardia national park zijn we met de 20-uur durende bus terug naar Kathmandu gereden. (Waar ik helaas heel akelig betast werd door een nepalees van ongeveer 25 (ja ik heb van me afgebeten hoor:)). Eenmaal in Kathmandu aangekomen, hebben we in de laatste paar dagen die we in hadden, meer uitgegeven aan kadootjes en souvenirtjes kopen voor onszelf en thuis (en het opsturen daarvan) dan we uitgegeven hebben tijdens de rest van onze nepal reis (grapjeee zo erg ook weer niet.). 

Ook zijn we tijdens 1 van deze laatste dagen in Kathmandu nog langs de pashupatinath geweest. Dit is een soort openbare crematieplek. Er zijn hier allemaal platforms waar de lichamen van pas overleden mensen worden verbrand en waarvan hun as vervolgens in de rivier belandt. In Nepal zijn er namelijk heel veel hindu’s die geloven dat wanneer iemand overlijdt, hun ziel doorleeft in de hemel of in de hel. Door heel veel rituelen af te leggen kan de familie dit beïnvloeden. Zo moeten ze 13 dagen bidden voor elk lichaamsdeel en op de 13e dag gaan ze de rivier in (ja, dezelfde waarin alle verbrande lichamen worden gegooid) om de ziel voorgoed naar de hemel te sturen. In Nepal is het allemaal heel normaal, maar voor ons als buitenstaanders was dit natuurlijk wel een beetje apart om te zien. We stonden namelijk oog in oog met allemaal lijken die je gewoon helemaal zag verbranden. Dan werden een los paar voeten gwn even naar binnengeklapt op de brandstapel omdat de rest van het lichaam al was verbrand. Ook werd er bij de lichamen melk en water in de mond gegoten voordat ze werden gecremeerd om te kijken of ze niet perongeluk toch nog in coma waren ipv dat deze mensen overleden waren. (Blijkbaar gebeurt het weleens dat er dan nog iemand wakker wordt vlak voor ze worden verbrand.) Gelukkig was er een Nepalese man die heel goed Engels kon en bij ons kwam staan toen we bij de pashupatinath ware en ons dus van alles heeft uitgelegd over al deze processen, waardoor we het nu een beetje beter begrijpen. 

Wat ook super leuk was, was dat we allemaal backpackers die we in andere steden in Nepal hadden ontmoet, weer tegenkwamen in Kathmandu. Elke dag was dus echt supergezellig. Al was het ook wel jammer want dit keer als iemand vertrok was het dus echt afscheid nemen, aangezien ze dan naar een ander land doorgingen. Gelukkig weten we nu al dat 1  nieuwe vriend tegelijkertijd in maleisië is dus die gaan we weer zien!

Ik merk dat dit blog wel een beetje lang begint te worden en ik ben nog niet eens aangekomen bij Thailand, dus ik hou het hierbij en ga dan over een paar dagen met de Thailand blog beginnen!

Nepal was een ontzettend indrukwekkend en mooi land wat ik echt niet snel zal vergeten. Een top ervaring als eerste backpack-land!!