Dal Bhat power!

Weer een lange busrit op dit moment, dus het werd maar weer eens tijd voor een blog:) Al duurt het schrijven van een blog wel iets langer in een Nepalese bus, aangezien je in elke scherpe bocht afgeleid wordt door getoeter omdat we bijna aangereden worden door iemand of iemand aanrijden. Ook niet te vergeten dat ik 1000x opnieuw een zin moet schrijven aangezien er 100000000 gaten in de weg zitten en sommige stukken helemaal niet geasfalteerd zijn, waardoor ik telkens de verkeerde letters aantoets haha. 

Dal Bhat 24-hour power, no toilet(paper), no shower, but still smell like a flower!! Dat was wel zo n beetje onze lifequote voor de trekking..... Maar wat was het gaaf! En ook best pittig haha. Ik kan geen traptreden meer zien voor de komende weken. We hebben de poonhill trek gedaan met de annapurna basecamp trek eraan vastgeplakt. Al die tijd waren we samen met Emma, een Nederlands meisje van 22 die we in Pokhara hadden ontmoet. De trekking begon in een dorpje genaamd nayapul. Het begon gelijk met een pittige wandeldag waarbij we 3500 traptreden mochten beklimmen. En nee dan zijn het niet de nederlandse rechte traptreden, maar dan bedoel ik 3500 Nepalese traptreden, oftewel enorme hoge stappen en ongelijke stenen traptreden. Gelukkig was de eerste dag gelijk de ergste dag qua traptreden:) Tijdens dag 3 van de trekking kwamen we bij poonhill. Dat is een berg van 3500 m met een enorm mooi uitzicht. vanaf de overnachting was het nog 40 minuten de berg oplopen om op de top van poonhill te zijn. Natuurlijk waren we zo fanatiek dat we de zonsopkomst wilden zien. Daarvoor moesten we alleen wel om 5 uur opstaan. Om te zorgen dat we wel echt op zouden staan hadden we er maar een competitie van gemaakt: wie het eerste omgekleed en wel klaar zou zijn zou een gerecht naar keuze winnen bij ons favoriete eettentje in Pokhara. Tijdens de trek hebben we namelijk bijna alleen maar Dal Bhat gegeten (Het typisch Nepalese gerecht) en ook al is het o zo lekker, wek keken wel uit naar iets anders dus dit was een goede prijs voor onze mini competitie. 3x raden wie dat had gewonnen:))))))) Het opstaan was het ook nog eens heeel erg waard! Ik heb nog nooit  eerder in mijn leven zo n mooie zonsopkomst gezien. We hadden uitzicht over een vallei en allemaal bergen en besneeuwde bergtoppen. Op de gillende koreanen naast ons na was het echt een super moooi moment dat voorlopig nog wel op mij netvlies zal blijven staan. (Zie de foto’s). Vanaf poonhill liepen we door naar de annapurna basecamp trek. Heel leuk was dat er door de stijgende hoogte een wisselend landschap was. We begonnen tussen de rijstvelden, kwamen toen in de jungle terecht (waar we tijdens het wandelen best vaak wilde apen zagen!!) en eindigden in de sneeuw!! Op dag 7 bereikten we annapurna basecamp, wat op een hoogte van 4130 meter lag. Gelukkig hadden we onderweg crampons (van die haken onder je schoenen voor grip) gekregen, want anders waren we nog vaker gevallen dan we nu al deden (ja ik weet het we zijn lomp), het was namelijk spekglad. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best wel trots op ons ben dat we de top gehaald hebben na al die dagen zwoegen in de kou. Ook hadden we geluk dat we niet op de top sliepen, het was daar namelijk -11 overdag en ‘s nachts nog kouder!! Het scheelde wel dat het laagseizoen is in Nepal op dit moment, waardoor er heel weinig toeristen waren op de trek en we de natuur dus helemaal voor onszelf hadden, wat erg rustgevend was. Nu ik deze trekking heb afgerond staat de volgende trekking alweer op mijn bucketlist, de everest basecamp trek. Dus mam je weet wat je mij voor mijn verjaardag kunt geven volgend jaar om samen te doen in Nepal;)

Eenmaal terug in Pokhara hebben een we een paar dagen gerelaxed aan het meer samen met nieuwe vrienden die we daar ontmoet hadden. In totaal waren we ongeveer met een groep van 8 mensen. Super gezellig dus, want er was altijd wel iemand die zin had om iets te gaan doen, waarbij wij ons dus konden aansluiten. Bijv mountainbiken of singing bowl meditation.  

Wat ook superleuk was, was dat de schoonmaakster (sanu) van ons hostel Merijn en mij had uitgenodigd om bij haar thuis te komen eten. Eenmaal daar waren we wel een beetje geshockeerd door de armoede, want het huis bestond uit een kleine kamer die slecht geïsoleerd was en gedeeld werd met de hele familie die bestond uit 5 mensen. Desalniettemin was het superleuk en super interessant om te zien hoe de locals die het wat minder hebben daar leven. Het scheelde dat de man van Sanu redelijk goed Engels kon spreken voor Nepalese begrippen, dus hij kon ons veel vertellen over de Nepalese cultuur en hoe het leven van een Nepalese vrouw er daar uitziet. Dit liet ons wel even beseffen hoe goed wij het hebben als 18-jarige meisjes die de kans krijgen om even de wereld te verkennen. Een nepaleze vrouw zou, naast dat ze te arm daarvoor zijn, ook niet weg mogen. 

Nu zijn we dus onderweg naar Bardia national park, een bustocht van 15 uur.......  maar hopelijk gaat het het allemaal waard zijn en kan ik in mijn volgende blog zetten dat we alle dieren hebben gezien! Tenzij ik word opgevroten door een tijger tijdens onze wandel safari tour. (Een lopende safari tour kan namelijk alleen door Nepal en er gebeuren nog weleens ongelukken) maar laten we daar maar niet van uitgaan:) 

Helaas hebben we wel afscheid moeten nemen van Emma en van alle andere vrienden (al zien we sommigen volgende week in Kathmandu). Maar ik weet zeker dat er nog veel meer van dit soort enorm leuke vriendengroepen komen! En Emma, we komen je opzoeken in Utrecht hoor:)